Είναι η διαδικασία κατά την οποία ο πτυχιούχος κάποιας Σχολής γίνεται δεκτός για να φοιτήσει («κατατάσσεται») σε μία άλλη Σχολή και να αποκτήσει ένα δεύτερο πτυχίο από αυτήν.

Είναι άτομα που ενώ έχουν ήδη αποκτήσει ένα πρώτο πτυχίο, διακατέχονται από την πεποίθηση ότι είναι ικανοί για πολύ περισσότερα από όσα αποκόμισαν από τη Σχολή που αποφοίτησαν και γι αυτό αποφασίζουν να επιδιώξουν την απόκτηση ενός δεύτερου τίτλου σπουδών. Είναι άτομα που έχουν τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να επαναπροσδιορίσουν την πορεία τους.

Αν και οι ικανότητές τους αμφισβητούνται από ορισμένους λειτουργούς της εκπαίδευσης (με θολές ως επί το πλείστον απόψεις), η πείρα και τα στατιστικά στοιχεία που διαθέτουν οι Γραμματείς των Σχολών –διότι εκεί και μόνο εκεί υπάρχει καταγεγραμμένη η αντικειμενική πραγματικότητα- μαρτυρούν αδιάψευστα ότι οι κατατασσόμενοι είναι άτομα δημιουργικά, με αποδεδειγμένες ικανότητες και ιδιαίτερη κλίση στο αντικείμενο που επιλέγουν, καθόσον:

• Αποφοιτούν σε χρόνο μικρότερο του προβλεπόμενου.
• Κατακτούν υψηλότατες βαθμολογίες και διακρίνονται στο αντικείμενο που επέλεξαν.
• Αρκετοί εν ενεργεία Καθηγητές Πανεπιστημίου και άξιοι ερευνητές προέρχονται από τη δεύτερη Σχολή στην οποία κατατάχθηκαν.

Τα όσα αναφέρονται παραπάνω δε σημαίνουν ότι όλοι οι προσερχόμενοι για κατάταξη ανήκουν στο προφίλ που περιγράφουμε. Ο σκοπός των κατατακτηρίων εξετάσεων είναι η διαλογή των ατόμων με το ανωτέρω προφίλ.

Εδώ και πολλές δεκαετίες, η κοινωνία -και ιδιαίτερα οι νέες γενιές- υποχρεώνεται να προσπαθεί να διαχειριστεί τα «απότοκα» ενός «συστήματος» επιλογής που «καταργείται», «αναβαθμίζεται», «μεταρρυθμίζεται» και μέσα από ένα πλήθος αδόκιμων πειραματισμών, εξακολουθεί να στρεβλώνει τις μοίρες των ανθρώπων και το έργο των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.

• Το σύστημα επιλογής για τα Α.Ε.Ι. από το Λύκειο λειτουργεί θετικά για λιγότερο από το 15% των υποψήφιων, αυτούς δηλαδή που είχαν την τύχη να εισαχθούν στη Σχολή της πρώτης προτίμησής τους. Το υπόλοιπο –τεράστιο- ποσοστό οδηγείται απρόθυμα και εξ ανάγκης σε κάποια Σχολή για την οποία ενδιαφέρεται από λίγο έως καθόλου και τούτο έχει άμεσες και καταλυτικές επιπτώσεις στην ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου της Σχολής.
• Πρώτος λόγος αναζήτησης δεύτερου πτυχίου είναι το κενό και το ανικανοποίητο που αφήνει η φοίτηση σε κάποια Σχολή που δεν είναι η κορυφαία προτίμηση.
• Δεύτερος λόγος είναι το ανικανοποίητο από την επαγγελματική δράση, η μισθολογική και εξελικτική καθήλωση λόγω «έλλειψης προσόντων».

Είναι δηλαδή οι περιπτώσεις που ενώ το άτομο παράγει στον εργασιακό του χώρο, συστηματικά αδικείται και παραγκωνίζεται. Τότε αποφασίζει να αποκτήσει τα τυπικά προσόντα που αλλάζουν τα δεδομένα του και βρίσκει ότι ο μόνος πραγματικά αξιόπιστος δρόμος είναι η κατάταξή του σε μία συγκεκριμένη Σχολή.

…να «μπει» κανείς ή να «μη μπει» στην «περιπέτεια» των κατατάξεων;
Έχοντας υποστηρίξει αποτελεσματικά πάνω από 3000 υποψήφιους στην πορεία τους προς υψηλότερους επιστημονικούς στόχους και συνεχίζοντας το έργο αυτό, συνοψίζουμε την εμπειρία μας από το χώρο των κατατάξεων στους ακόλουθους «κοινούς τόπους»:

• Όσο κάποιος, που ενώ νιώθει την ανάγκη και έχει τη θέληση να ακολουθήσει μία νέα πορεία, διστάζει να έλθει σε ρήξη με τον ετεροκαθορισμό, κάποιοι άλλοι τον προσπερνούν και υλοποιούν τα δικά του όνειρα και επιδιώξεις για λογαριασμό τους…
• Το δικαίωμα στην επιστημονική και επαγγελματική ανέλιξη ανήκει σε όσους αποδεικνύουν με τον προσωπικό τους μόχθο και μέσα από ακριβοδίκαιες ακαδημαϊκές διαδικασίες ότι μπορούν να το κατακτήσουν.

Δεν είναι ευγενική προσφορά κανενός.
Δεν είναι μέσο συναλλαγής.